Κριτικες
«Η τρίτη από πέντε συναυλίες του Τρίτου Διεθνούς Φεστιβάλ που φιλοξενεί το Ledra Music Soloists ήταν μια αξέχαστη βραδιά η οποία συμπεριλάμβανε τραγούδια του Μότσαρτ, του Σοστακόβιτς και του Σούμαν. Και οι τρεις σολίστες, ο πιανίστας Νικόλας Κωσταντίνου, η σοπράνο Μαργαρίτα Ηλία και ο βαρύτονος Κύρος Πατσαλίδης είναι καταξιωμένοι μουσικοί και καλλιτέχνες για τους οποίους η Κύπρος μπορεί να είναι υπερήφανη. ... Η Μαργαρίτα Ηλία, ξεκίνησε τη βραδιά με Μότσαρτ. Αυτή και ο Νικόλας Κωσταντίνου νιώθουν σαφώς άνετα και οικεία μεταξύ τους, κάτι που αντανακλάται στην ευχάριστη συλλογική συνεργασία των επιδόσεών τους. Το φραζάρισμα τους είχε γραμμή, ενώ η άρθρωση της Μαργαρίτας ήταν εύγλωττη και ένα ευρύ φάσμα χαρακτήριζε τις δυναμικές τους. Παρά το γεγονός ότι το πιάνο ήταν πλήρως ανοικτό, το ισοζύγιο ήταν εξαιρετικό με τον Νικόλα να μην καλύπτει ποτέ τη φωνή. ...» |
Saskia Κωνσταντίνου |
| «... Ο Νικόλας Κωσταντίνου ήταν ο πιανίστας στο Τρίο για Πιάνο σε Ντο μείζονα, KV548 του Μότσαρτ. Έχει μια συμπάθεια με τη μουσική του Μότσαρτ, με σαφή, αφρώδη περάσματα και καθαρά δάκτυλα, αλλά επίσης πέτυχε ένα όμορφο μελωδικό ήχο στην δεύτερη κίνηση. [...] Είναι δύσκολο να ακούσει κάποιος τα έργα του Σοστακόβιτς χωρίς να τον τοποθετήσει τόσο ιστορικά ή πολιτικά μιας και ένα σημαντικό μέρος της μουσικής του γράφτηκε ως απροκάλυπτη απάντηση σε ό,τι συνέβαινε γύρω του και για να εκτιμήσει τη μουσική του, πρέπει κανείς να λάβει υπόψη τα στοιχεία αυτά. Το Τρίο για Πιάνο αρ. 2 σε Μι ελάσσονα, έργο 67 του Σοστακόβιτς είναι βαρέων βαρών, τόσο σε διάρκεια όσο και σε μουσικό περιεχόμενο. ... Το έργο ξεκινά ήρεμα, με μοιραία προαισθήματα που προοιωνίζονται το χορό του θανάτου στην δεύτερη κίνηση. Ο Somodari απέδωσε ‘στοιχειωμένες’ αρμονικές με τον Μενελάου να ακολουθεί με ένα κατάλληλα ζοφερό ήχο στο βιολί και τον Κωσταντίνου να συλλαμβάνει τους δυσοίωνους χαμηλούς φθόγγους στο πιάνο. Το τρίο απεικόνισε τη διάθεση και την μάλλον έντονη αίσθηση της κίνησης. Η δεύτερη κίνηση ήταν πολύ έντονη, αν και ορισμένα δεξιοτεχνικά μέρη χάθηκαν λόγω τεχνικών δυσκολιών στο βιολί, καταλήγοντας σε ένα συμβιβασμό στην ποιότητα ήχου. Το σύντομο σκέρτσο ακολουθείται από βαριές και βίαιες συγχορδίες στο πιάνο, που ήταν άψογα εκτελεσμένες από τον Κωσταντίνου, όντας ισχυρές και ενοχλητικές. Και πάλι, ο Péter Somodari έλαμψε στο Largo, με ένα εξαίσιο ήχο και εκπληκτική τεχνική στο αριστερό χέρι. ...» |
Saskia Κωνσταντίνου |
«... Η συναυλία συνεχίστηκε με την Σονάτα του Σοστακόβιτς για βιολοντσέλο και πιάνο έργο 40 την οποία έπαιξαν ο λαμπρός Ούγγρος τσελίστας Péter Somodari και ο Νικόλας Κωσταντίνου. ... Από την πρώτη νότα, θα μπορούσε κανείς να ακούσει το σπάνιο ταλέντο του Somodari, ο οποίος έχει ήδη κάνει ένα όνομα για τον εαυτό του στην Ευρώπη, τόσο ως σολίστ και ορχηστρικός μουσικός. [...] Ο Νικόλας Κωσταντίνου δεν ήταν απλά ένας συνοδός σε αυτή την σονάτα, αλλά ισότιμος εταίρος αποδίδοντας το απαιτητικό κείμενο με συναίσθημα και τεχνική ικανότητα. ...»
|
Saskia Κωνσταντίνου |
| «Το πρόγραμμα που παρουσίασε o Κύπριος πιανίστας Νικόλας Κωσταντίνου στο Wigmore Hall στις 11 Ιανουαρίου ... κατέδειξε τις ιδιότητες του εν λόγω καλλιτέχνη ξεκάθαρα. Άρχισε με την Παρτίτα σε Ντο ελάσσονα BWV 826 του Μπαχ, μια ιδιαίτερα καθαρή και με συμμετοχή ανάγνωση, την οποία ακολούθησε το δεύτερο βιβλίο Images II του Ντεμπισί, στις οποίες ο έμφυτος ιμπρεσιονισμός της μουσικής ήταν καλά στο προσκήνιο, ιδιαίτερα κατά το καταληκτικό Poissons d'or.» |
Robert Matthew-Walker |
|
Προκόφιεφ: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 3 σε Ντο μείζονα, έργο 26 - 12 Φεβρουάριος, 2004:
«Με την εκφραστική του ερμηνεία και την άρτια τεχνική του από τη μια και τη σεμνότητα που συνοδεύει κάθε μεγάλο καλλιτέχνη από την άλλη, ο Νικόλας Κωσταντίνου χάρισε στιγμές μυσταγωγίας ερμηνεύοντας το Κοντσέρτο για πιάνο σε ντο μείζονα έργο 26 του Σεργκέι Προκόφιεφ, το οποίο για πρώτη φορά παίζεται στην Κύπρο. Τον πιανίστα συνόδευσε η Κρατική Ορχήστρα Κύπρου υπό τη διεύθυνση του Maciej Zoltowski.
Στην ερμηνεία του Κωσταντίνου διάχυτη ήταν η εσωτερικότητα και πνευματική ωριμότητα, ενώ στο παίξιμό του ο Κύπριος σολίστας έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη μουσική φρασεολογία παρά στο να υπερτονίζει το ρυθμικό στοιχείο του κοντσέρτου. Ο θερμός και συνάμα πολυδιάστατος ήχος του σολίστα συνέβαλε στην ανάδειξη όχι μόνο της λυρικής διάστασης, αλλά και των πολυάριθμων μεταπτώσεων που χαρακτηρίζουν το έργο αυτό του Προκόφιεφ. Με τον τρόπο που ο Κωσταντίνου προσέγγισε το έργο αυτό του Προκόφιεφ, αποδόθηκε πιστά το ύφος και η εποχή του συνθέτη.» |
|
Αργυρό Αγγελίδη |
«…Ο Κωσταντίνου ερμήνευσε το Τραγούδι της Ελευθερίας του Ν. Οικονόμου με εθνικιστικό πάθος και εκστασιασμό, συνοδευόμενο με ρομαντική νοσταλγία των χρόνων που αλλάζουν. Ο Κωσταντίνου πέτυχε με αυτό το κομμάτι να δείξει τον εαυτό του σαν ένας μουσικός με βαθιά αισθήματα που μπορεί να ερμηνεύσει με ολόκληρο το είναι και την ψυχή του. Οι εκφραστικές ικανότητες του Κωσταντίνου πραγματικά λάμπουν με το κατάλληλο υλικό».
|
Hanna Laulajainen |
|
«Ακούγοντας σχεδόν τυχαία μουσικές εκτελέσεις του Νικόλα Κωσταντίνου ομολογώ ότι βρέθηκα μπροστά σε καταπληκτικές ερμηνείες και ιδιαίτερα των σονατών έργο 110 του Λ. Β. Μπετόβεν, και έργο 78 σε σολ μείζονα του Φ. Σούμπερτ της οποίας η δύναμη ήταν διάχυτη. Αυτό δεν απομακρύνει καθόλου την έκπληξη μου απέναντι της βαθιάς και σίγουρης ερμηνείας του έργου του 4 Μπαλάντες έργο 10 του Γ. Μπραμς καθώς και τον άψογο Ραχμάνινοφ, του οποίου η εσωτερική ευαισθησία δικαιώνεται μέσα από τα χέρια του Νικόλα, παραδίδοντας τον αυτούσια στο υψηλό επίπεδο των μεγάλων συνθετών που ανήκει. Το ίδιο ικανοποιητική είναι και η πιανιστική προσέγγιση του Νικόλα; σοβαρός, γλυκός και έντονος συνάμα, στοιχεία που σε έναν Gould δεν προχωρούσαν πάντα σαν καλή παρέα. Πράγματι μεγάλη υπόθεση η «δραματουργία» που μεταδίδεται από το άκουσμα. Η πείρα του Κωσταντίνου με το θέατρο του επιτρέπει να κατανοεί και να μεταδίδει την δραματουργία αυτή, και νομίζω ότι κάθε μουσικός δεν πρέπει ποτέ να παρακάμψει αυτόν τον τομέα από την εργασία του. Η εσωτερική διαδραμάτιση σε κάθε σύνθεση (αν φυσικά υπάρχει) απαιτεί την συνύπαρξη ηθοποιού-ερμηνευτή και μουσικού-εκτελεστή. Αυτό το λέω σαν συνθέτης που απαιτεί και επιθυμεί πάντα μια ερμηνεία που να βασίζεται στα «κενά» που περιέχονται ανάμεσα στις νότες και τα οποία περιέχουν βασικά μυστικά σε κάθε έργο. Μυστικά που ο Κωσταντίνου τα εμφανίζει με μεγάλη δεξιοτεχνία και τα παραδίδει στα γεμάτα μουσική επιθυμία και περίεργα αφτιά μας». |
Δημήτρη Νικολάου - Συνθέτης Ιταλία – 02 Ιανουαρίου 2002 |
«Μια αληθινή αποκάλυψη που κατάκτησε από τα πρώτα μέτρα της σονάτας του Μότσαρτ σε ρε μείζονα, το φιλόμουσο ακροατήριο του «Παρνασσού» στις 22/4/1998: ο νέος Κύπριος πιανίστας, Νικόλας Κωσταντίνου. …… Ένας καλλιτέχνης ώριμος, υψηλής στάθμης που προοιωνίζει λαμπρή σταδιοδρομία στο διεθνή στίβο. Στις μπαλάντες του Μπραμς που ακολούθησαν, συγκίνησε με την ευαισθησία στη μουσική φρασεολογία, καθώς και τον πλούτο σε ηχοχρώματα, κατορθώνοντας να συναρπάσει στο διάβα του στους δύσβατους, δαιδαλώδεις ατραπούς της σονάτας, έργο 84, σε σι ύφεση μείζονα του Προκόφιεφ, που έκλεινε το βαρύτιμο πρόγραμμα». |
Ανακρέων Melody Club - (Αριθμός Φύλλου 58) |
«…Με το πρόγραμμα του το εξαιρετικά απαιτητικό από κάθε άποψη, ερμηνείας τεχνικής κατάρτισης και βαθιάς κατανόησης του πνεύματος και της ιδιομορφίας του κάθε συνθέτη, ο Νικόλας Κωσταντίνου απέδειξε τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την τέχνη, ισορροπία και αυτοέλεγχο στις ερμηνείες του. Τόσο στο στυλ του Μότσαρτ (Σονάτα σε ρε μείζονα, Κ.576) με την απαίτηση για κρυστάλλινη επαφή με το όργανο και απόδοση του αισθαντικού λυρισμού στο δεύτερο μέρος (Adagio) ιδιαίτερα, όσο και στο ρομαντισμό που χαρακτηρίζει τις τέσσερις μπαλάντες έργον 10 του Μπραμς – που αν δεν διακριθούνε ανάγλυφες οι διάφορες φωνές με το απαιτούμενο ηχόχρωμα, ακόμα και στους ψιθυρισμούς του πιάνου στα διάφορα ύψη του ήχου, γίνονται βαρετές – ο Κωσταντίνου ήταν άψογος. Το ίδιο εντυπωσιακή ήταν η ερμηνεία της σονάτας αρ.8, έργον 84 του Προκόφιεβ, του τόσο απαιτητικού αυτού έργου. Ο Νικόλας Κωσταντίνου προέβαλε τη μουσική του έννοια και το πνεύμα του συνθέτη μέσα από τις ηχητικές διακυμάνσεις και τις φραστικές ιδιαιτερότητες που αν δεν ερμηνευτούνε με περιεχόμενο κάνουνε το έργο μια εντυπωσιακή ηχητική φλυαρία χωρίς ενδιαφέρον. Με την τόσο σοβαρή και βαθυστόχαστη της πιανιστικής προσπάθειας του, ο Νικόλας Κωσταντίνου δικαιούται να ελπίζει σε κάθε αναγνώριση της επίδοσης του στη μουσική τέχνη…». |
Γιώργος Αρβανιτάκης Φιλελεύθερος - 07 Μαΐου 1998 |
«…θα πρέπει να επαινέσουμε και να ευχαριστήσουμε τους δυο καλλιτέχνες μας που μπροστά στο κατάμεστο αμφιθέατρο πρόσφεραν δυο ώρες μουσικής μυσταγωγίας στο ακροατήριο τους, το οποίο τους καταχειροκρότησε για το άψογο παίξιμο τους, τον απόλυτο συντονισμό τους και τη γλυκύτητα του ήχου των οργάνων τους που χειρίστηκαν. …Οι δύο νέοι καλλιτέχνες, που πολλά υπόσχονται, κατάφεραν με πολλή ευαισθησία και σοβαρότητα να αποδώσουν το νόημα και το πνεύμα της μουσικής του Μπραμς, με την άψογη εκτέλεση των σονατών του για βιολί και πιάνο». |
| Φίλος της μουσικής Φιλελεύθερος - 09 Δεκεμβρίου 1997 |